Jongeren in Den Haag zochten in de recente zomerhitte verkoeling en ontdekten de brandkraan. Op het journaal zag ik hoe ze genoten van het waterballet.
De reactie van de systeemwereld: die kraan moet dicht. Begrijpelijk, vanuit veiligheid. Het gevolg: rebellie, inzet van politie en brandweer en uiteindelijk acties van raddraaiers die de kans schoon zagen om enig ‘vertier’ te organiseren.
Een alternatief
Hoe was het verlopen als we gesnapt hadden dat de wereld er in deze Corona-tijd anders uitziet, dat verveling op de loer ligt, zeker als weggaan in de vakantie niet tot de mogelijkheden behoort? Hoe was het verlopen als de brandweer met de jongeren had overlegd vanuit een perspectief van mogelijkheden? Bijvoorbeeld: laten we tussen 4 en 6 op een gecontroleerde manier een brandslang openzetten, de weg afzetten zodat het veilig is en zorgen voor ijsjes en limonade!
Waren we met dat scenario van brandkraan naar brandhaard gegaan?
Ik weet het natuurlijk niet, maar de kans was naar mijn idee kleiner geweest. Misschien had de brandweer samen met de lokale welzijnsorganisatie aan de wat oudere jongeren kunnen vragen om te helpen dat straatfeest nog wat verder aan te kleden. Hadden ze meteen kunnen voordoen hoe je iets organiseert waarbij je nadenkt over de 1,5 meter regel.
Voorspelbaar gedrag
Waar het me om gaat is het volgende: juist in deze tijd is het nodig om voorbeelden te organiseren hoe dingen wel gedaan kunnen worden. Dat vergroot de waarschijnlijkheid dat dit wenselijke gedrag herhaald wordt. Wat we nu doen, is alleen zeggen wat niet mag. Het gevolg is dat je gedag krijgt dat niet te voorspellen is.
Medewerkers van welzijnsorganisaties
Mensen die begrijpen hoe dit zit, werken bij welzijnsorganisaties en ik heb met hen te doen. Want nergens, of het nu het out break managementteam is, het break out managementteam of in de speeches van het kabinet… nergens lijkt er aandacht te zijn voor het voorleven en ondersteunen van mensen hoe zij in deze wereld de draad wel weer kunnen oppakken of hoe de verveling van jongeren tegen te gaan.
Een systeemfout
Een systeemfout van het pre-corona tijdperk wordt pijnlijk zichtbaar. Preventie, voorleven van hoe het wel kan, wordt als laatste ingezet. Het kalf is dan al verdronken en we hebben alweer gigantische kosten gemaakt bij de reddingsactie.
Schrijnend vind ik het dan ook om te zien dat met de door Corona nog verder beperkte budgetten, de gemeenten nu waarschijnlijk gaan bezuinigen op het welzijn. In mijn eigen stad (Arnhem) is dat dit jaar (zo lees ik in de gemeentelijke stukken) 2 ton en volgend jaar 5 ton.
Het verbaast met niks als we Den Haag en Utrecht achternagaan.