De rit terug van wintersport bracht wat tijd om een beetje mijmerend voor me uit te staren. En uit het niets ontstond er een unheimisch gevoel. Het lukte me niet een paar gedachten met elkaar te rijmen.
Het is alweer een tijdje geleden dat SIRE het spotje uitzond over ‘de korte lontjes’ waarin onze overheid oproept meer tolerant naar elkaar te zijn. Ik moest eraan denken omdat ik me in de massa bij de skilift weer enorm heb staan schamen voor een stelletjes Nederlanders die voordringend en scheldend proberen in zo’n kort mogelijke tijd weer in de lift te zitten.
Op de zaterdag, de dag van de terugtocht, verzuchte een mevrouw achter de bar van een restaurant aan de piste, dat ze blij was dat de Hollanders weer vertrokken. Ik kon het me levendig voorstellen omdat ik de avond ervoor drie lagen tafels op elkaar had gezien met dansende zatte Hollanders erop. Het zag er carnavalesk uit, het was voor hen ongetwijfeld erg leuk en de DJ, een Hollander, deed er nog een schepje boven op.
‘We zijn hier te gast’ dacht ik. Maar het lijkt erop dat we gastvrijheid claimen en ons niet aan de regels van het ‘gast zijn’ hoeven te houden. Aanspreken op dat gedrag zal ongetwijfeld die reactie opleveren die ook onder aan de lift werd vertoond. En weer trad het schaamte gevoel in.
Het is een soort hedonisme zonder je rekenschap te geven naar je omgeving; “Als ik het maar goed heb”.
Een paar kilometer verder vroeg ik me af hoe dit gedrag, dat waarschijnlijk niet alleen in Oostenrijk wordt vertoond, zich verhoudt met het verlangen naar en de noodzaak van een participatie maatschappij. Uitgangspunt daarin, lijkt me, is dat je ‘omgevingsgewaarzijn’ hebt en vanuit dat perspectief je inzet voor de ander ook al past dat niet altijd en is het niet comfortabel voor je zelf. Hoe past de hedonistische ‘ik’ bij de collectieve ‘wij’?
Wat zou dominant zijn, vroeg ik me af? Sluit het verlangen naar een participerende maatschappij wel aan bij het wereldbeeld van ons ‘Hollanders’. Kan het samen of claimen we straks participatie en schelden we als we niet worden geholpen? Gedachten die me nog steeds zorgen baren.